Geboren met gekruld haar (kroes haar), daar begon het allemaal. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik mijn eigen haarstructuur niet wilde hebben. Het kammen van mijn haar was een heel gedoe. Altijd deed dat pijn en altijd keek ik er tegenop. Ik had geen lang haar, mijn haar groeide maar tot een bepaald punt en wat wilde ik toch graag lang haar. Achteraf gezien was dat denk ik zo omdat ik mij meer meisje voelde met lang haar. Een meisje moest immers lang haar hebben. Al op jonge leeftijd begon ik te klagen en mijn moeder te vragen of ik ook mijn haar mocht straighten. ‘Nee, je hebt prachtig haar en dat ga ik niet straighten. Als je oud genoeg bent mag je zelf de keuze maken’. Hier zal ik mijn moeder altijd dankbaar voor zijn. Zij vond immers mijn haar wel mooi en heeft niet voor de makkelijke weg gekozen. Echter had ik nog een lange weg te gaan. 

Lang stijl haar, dat is wat ik graag had willen hebben. Overal om mij heen zag ik vrouwen met lang stijl haar. Iedereen had dat, behalve ik. Althans, in mijn belevingswereld. In mijn omgeving zag ik het om mij heen, op de televisie, in de bladen. Iedereen die gezien werd als mooi, had stijl haar. Was ik dan wel mooi, ik had dat namelijk niet. Ik liep rond met de gedachte dat ik hard en onhandelbaar haar had. De lange weg die ik dus nog moest bewandelen, had te maken met zelfacceptatie. Accepteerde ik mezelf werkelijk als ik mijn haar niet eens kon accepteren? Accepteerde ik mijn blackness wel werkelijk of was dat al gedoomd om te mislukken in deze samenleving? Een samenleving waarin het hebben van gekruld (kroes) haar, wellicht niet helemaal geaccepteerd wordt. De grote vraag is alleen, door wie niet?

In eerste instantie zal ik nu moeten beginnen bij mezelf. Ik ben degene die mezelf moet accepteren maar in mijn jongeren jaren was ik onbewust opzoek naar acceptatie in mijn omgeving. Van mijn moeder had ik die al maar nu nog van de rest. Ik wilde niet de vrouwen om me heen zien met straight haar. Ik wilde niet vrouwen om me heen horen praten dat het hebben van gekruld (kroes) haar zo moeilijk was en niet netjes te houden is. Ik wilde niet zien dat meisjes hun haar gingen straighten als ze ‘een vrouw’ werden. Ik wilde dat de andere zwarte vrouwen ook rond liepen met hun natuurlijke haar. Dit was onbewust voor mij een boodschap dat ik niet goed genoeg was. Ik had namelijk ook dat gekrulde (kroes) haar. 

Hoe ouder ik werd, hoe meer ik opzoek was naar zelfacceptatie. Mijn haar zei namelijk heel veel over hoe ik mezelf zag. Ik kon mijn haar niet accepteren zoals het was, dus ook mezelf niet maar hoe kwam dat? Voor mij lag de oorsprong bij wat we elkaar generaties op generaties doorgeven en dat is dat ons natuurlijke haar niet goed genoeg is voor ons. Van kleins af aan worden we met deze gedachten geconditioneerd. Maar wat was de oorsprong hiervan? Hier ben ik zelf opzoek naar gegaan en in dat proces kwam ik mezelf tegen. Ik leerde houden van mezelf en mezelf accepteren. Ik leerde uit mijn conditie te treden en positieve gedachten over mezelf te vormen. Dit heb ik allemaal middels educatie geleerd. Educatie over mijn geschiedenis, educatie over de oorsprong van het veranderen van onze haarstructuur maar ook educatie over hoe ik mijn haar werkelijk moet verzorgen. De sleutel is dus educatie. 

Ik weet dus als geen ander hoe het is om onbewust en bewust op zoek te zijn naar zelfacceptatie. Ik gun iedere vrouw zelfacceptatie, want als we onszelf accepteren zoals we zijn geschapen, staan we veel positiever in het leven. Sta je positiever in het leven, bekrachtig je jezelf en merk je dat het bewandelen van je pad, veel makkelijker voelt. Zo kunnen we elkaar versterken en komen we veel verder dan we ooit hadden durven denken in het leven.